அவசரகாலச் சட்டம்: கடந்தகாலத்தின் துன்பியல் கூறும் எதிர்காலத்தின் கொடுபலன்கள்

ஜனாதிபதி அவகால நிலையைப் மீண்டும் நடைமுறைப்படுத்தி இலங்கையை வழமைக்குக் கொண்டு வந்துள்ளார். அவசரகால அதிகாரங்கள் மற்றும் பயங்கரவாதத் தடுப்புச் சட்டம் (PTA) ஆகியவற்றுடன் இலங்கையின் அனுபவம், வன்முறை மற்றும் அரசால் அடக்குமுறை மற்றும் அரச சார்பற்ற நபர்களின் வன்முறை மற்றும் பயங்கரவாதம் ஆகியவற்றுக்கு இடையேயான சிக்கலான தொடர்புகளை விளக்குகிறது. இலங்கையின் கொடூரமான நடவடிக்கைகள் வன்முறைச் சுழற்சியை மேம்படுத்தி, ஜனநாயக சமூகத்தின் சமூக மற்றும் அரசியல் கட்டமைப்பை அழிக்க வழிவகுத்தது. தீவின் வடக்கு மற்றும் தெற்கில் உள்ள அரச அதிகாரிகளால் கட்டுப்பாடற்ற அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தியதானது ஏராளமான மரணங்கள், காணாமல்போதல்கள் போன்றவற்றுக்கும் அரசுமீதான பெருகிவரும் ஏமாற்றம் மற்றும் பாதிக்கப்பட்ட சமூகங்களின் தொடர்ச்சியான பின்னடைவுக்கு வழிவகுத்தது. அவசரகால அதிகாரங்களைப் பயன்படுத்துவது அரசியலமைப்பு உரிமைகளை சீர்குலைத்துள்ளது, பெரும்பாலும் பயங்கரவாத சூழலை நிலைநிறுத்துகிற போது சட்டத்தின் ஆட்சிக்கு மரியாதை இல்லாது போகிறது. இந்த அதிகாரங்களின் பயன்பாடானது பாதுகாப்புதுறைசார் உறுப்பினர்களிடையே அடக்குமுறைக்கான கட்டற்ற பயன்பாட்டுக்கும் மற்றும் தண்டனையின்மைக்குமான கலாசாரத்தை வளர்க்க உதவியது.

1958 இல் இலங்கை அரசாங்கம் முதன்முதலில் அவசரகால நிலையைப் பிரகடனப்படுத்திய காலத்திலிருந்தே, இலங்கை ஜனநாயக ஆட்சியை விட, அவசரகால அதிகாரங்கள் என்ற போர்வையின் கீழ், சர்வாதிகார அதிகாரத்தை பல ஆண்டுகளாக அனுபவித்தது. இலங்கையில் அவசரகால ஆட்சியின் மிக நீண்ட காலம் 1983 ஆம் ஆண்டு முதல் – இடையில் சில குறுகிய இடைவெளிகளுடன் – அண்மைவரை அனைத்து ஆண்டுகளிலும் நீடித்தது.

இதன் வரலாற்று வளர்ச்சியை நோக்குவதாயின் அரசு இந்த அவசரகால அதிகாரங்களைத் தூண்டுவதற்கான தூண்டுதலுக்கு மூன்று காரணிகள் காரணமாக இருக்கலாம். முதலாவதாக, இடதுசாரிக் கட்சிகளால் உந்தப்பட்ட தொழிற்சங்கங்கள், 1940களின் பிற்பகுதியிலிருந்து 1960கள் வரை உயிர்ப்புடன் இருந்தன. இவை தொழிலாளர் உரிமைகளுக்காக நடாத்திய போராட்டங்களை கையாள்வதற்குஇலங்கை அரசாங்கங்களால் இயலவில்லை. தொழிலாளர் வேலைநிறுத்தங்களைக் கையாள்வதற்கான அழுத்தம் அரசாங்கத்தை பொதுப் பாதுகாப்புச் சட்டத்தை இயற்றத் தூண்டியது. இது அவசரகால விதியை சட்டப்பூர்வமாக்கியது. அரசாங்கத்தின் கண்ணோட்டத்தில், உணவு விநியோகம், போக்குவரத்து மற்றும் தகவல் தொடர்பு சேவைகள் போன்ற பொதுச் சேவைகள் நாட்டின் உயிர்வாழ்விற்கு இன்றியமையாதவை மற்றும் அவற்றைப் பாதுகாப்பது அவசரச் சட்டம் மூலம் சிவில் உரிமைகளை மீறுவது நியாயமானது. 1959இல் தொழிற்சங்கங்களால் அரசியல் வேலைநிறுத்தங்கள் முன்னெடுக்கப்பட்டன. 1968 ஆம் ஆண்டளவில், பல அரசாங்கத் துறைகள் பொதுப் பாதுகாப்புச் சட்டத்தின் கீழ் அத்தியாவசிய சேவைகளாக அறிவிக்கப்பட்டமையானது வேலைநிறுத்தம் செய்பவர்களுக்கு எதிரான நடவடிக்கையை எளிதாக்கியது, இருப்பினும் தொழிற்சங்க நடவடிக்கைகளுக்கு பதிலளிக்கும் வகையில் அவசரகால விதி ஜூலை 1971 வரை செயல்படுத்தப்படவில்லை. காலப்போக்கில், இன-தேசியவாத மற்றும் அரசியல் செயல்பாடுகள் தொழிற்சங்க நடவடிக்கையை முறியடித்து, அவசரகால அதிகாரங்களை செயல்படுத்துவதற்கான முக்கிய காரணமாகும்.

இரண்டாவதாக, ஜே.வி.பியினால் தூண்டப்பட்ட பொது வன்முறையைக் கட்டுப்படுத்த ஆரம்பத்தில் அவசரகாலச் சட்டம் அமுல்படுத்தப்பட்டது. அரசின் கட்டுப்பாட்டைக் கைப்பற்றும் முயற்சியில் ஜே.வி.பி தென்னிலங்கையில் தனது முதல் ஆயுதக் கிளர்ச்சியைத் தொடங்கியது. நான்கு மாத அமைதியின்மையின் போது, ஐக்கிய முன்னணி அரசாங்கம் அவசரகால ஆட்சியைப் பயன்படுத்துவதன் மூலம் பதிலளித்தது, கிளர்ச்சியாளர்களை விரைவாகவும், சித்திரவதை மற்றும் சட்டத்திற்குப் புறம்பான காணாமல் போதல் போன்ற கேள்விக்குரிய வழிமுறைகள் மூலமாகவும் அடக்குவதற்கு இசட்டம் உதவியது. 1987 முதல் 1990 வரை, ஜே.வி.பி இரண்டாவது கிளர்ச்சியானது தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளுக்கும்இலங்கை அரசாங்கத்திற்கும் இடையிலான மோதல்களுக்கு மத்தியில் தொடங்கியது. இதனால் அவசரகாலச் சட்டம் தென் பிராந்தியத்திலும் பரவியது. மீண்டும் ஐக்கிய தேசியக் கட்சியின் கீழ் அரசாங்கம், தன்னிச்சையான கைதுகள், தடுப்புகள் மற்றும் மரணதண்டனைகள் ஆகியவற்றின் பெரும் செலவில் ஜே.வி.பி.யை நசுக்க முடிந்தது.

தமிழ் மக்களுக்கு எதிரான பாரபட்சமான அரசாங்கக் கொள்கைகள் காரணமாகவும் சிங்கள மற்றும் தமிழ் மக்களிடையே பதற்றம் காரணமாகவும் எழும் அடிக்கடி கலவரங்கள் அவசரகாலச் சட்டத்தை அமுல்படுத்துவதற்கான மூன்றாவது மற்றும் பொதுவான காரணமாக அமைகின்றன. உதாரணமாக, தமிழரசுக் கட்சியால் 1956 ஆம் ஆண்டின் அரச மொழிச் சட்டத்தை (“சிங்களம் மட்டும்” சட்டமூலம்) இயற்றுவதற்கு எதிராக நடத்திய அமைதியான எதிர்ப்பு சிங்களக் குண்டர்களால் வன்முறையைச் சந்தித்தது. விரைவில் தமிழ் மக்கள் ஓரங்கட்டப்பட்டார்கள். 1972 அரசியலமைப்பு, இலங்கையை ஒற்றையாட்சி நாடாக அறிவித்ததன் மூலம் சிங்கள மேலாதிக்கத்தை உறுதிப்படுத்தியது. மேலும் இது தமிழ் இளைஞர்களை அணிதிரட்டுவதற்கு ஊக்கமளித்தது, 1977 அளவில் தமிழ் பிரிவினைவாத இயக்கம் உருவான நேரம் முழுவதும், இடைவிடாத வன்முறைகள் ஏற்பட்டன, அதற்கு அரசாங்கம் அவசரகால விதியை நாடியது.

இந்த கொடூரமான நடவடிக்கைகள், முன்னாள் ஜனாதிபதி ஜே. ஆர். ஜயவர்தனவின் கீழ், 1979 ஆம் ஆண்டு 1979 ஆம் ஆண்டின் 48 ஆம் இலக்க பயங்கரவாதத் தடைச் சட்டத்தின் (தற்காலிக ஏற்பாடுகள்) மூலம் மேலும் கூடுதலாக வழங்கப்பட்டுள்ளன. ஒரு தற்காலிக நடவடிக்கையாக இயற்றப்பட்ட பயங்கரவாத தடைச்சட்டம், ஐக்கிய இலங்கைக்கான அச்சுறுத்தல்களை இல்லாதொழிக்கும் நோக்கத்துடன் இருந்தது. PTA இன் 6-9 பிரிவுகள், அவசரகாலச் சட்டத்தின் கீழ் வழங்கப்பட்ட சொத்துக்களை கைது செய்தல், தடுத்து வைத்தல் மற்றும் பறிமுதல் செய்தல் போன்ற அதிகப்படியான காவல்துறை அதிகாரங்களை பிரதிபலிக்கின்றன.

இந்த வரலாற்றுப் பின்புலத்திலேயே இப்போது ஜனாதிபதி மீண்டும் நடைமுறைக்குக் கொண்டுவந்துள்ள அவசரகாலச் சட்டத்தை நோக்க வேண்டியுள்ளது. பெருந்தொற்றுக்குப் பின்னர் உலகளாவிய ரீதியில் ஜனநாயகத்தின் பின்னடைவை நாம் கண்டிருக்கிறோம். அதன் சில முக்கிய அறிகுறிகளில் இரண்டு மிகப் பிரதானமாவை, இலங்கைக்கும் பொருந்துவன.

முதலாவது அரசாங்கத்தின் நிறைவேற்றுப் பிரிவு, ஜனாதிபதி அரசியல் நிறைவேற்று அதிகாரம் மற்றும் நிர்வாக மற்றும் பாதுகாப்பு இயந்திரங்கள் ஆகியவற்றுக்கு இடையே ஒரு கூட்டணி உருவாகியுள்ளது. அது புதிய அரச அதிகார மையமாகி – பாராளுமன்றத்தையும் அமைச்சரவையையும் கூட பின்னணிக்கு தள்ளுகிறது.

இரண்டாவதாக, கிட்டத்தட்ட எல்லா நாடுகளிலும் சட்டப்பூர்வத்தன்மை மற்றும் நியாயத்துடன் கூடிய கண்காணிப்பு அரசின் எழுச்சி, அனைத்து குடிமக்கள் மீதும் ஒரு பரந்த அரசு கண்காணிப்பு வலையை வீசுவதன் மூலம் தொடர்புத் தடமறிதலுக்காகப் பயன்படுத்தத் தொடங்கியது. இது குறிப்பாகத் தேசிய பாதுகாப்பு நோக்கங்களுக்காக என்ற போர்வையில் அரசியல் உரிமைகளைப் பறிப்பதற்குப் பயன்படுத்தப்படுகிறது. இந்த சூழ்நிலையில் புதுமை என்னவென்றால், குடிமக்களின் தனிப்பட்ட தனியுரிமை மற்றும் அவர்களின் சிவில் உரிமைகள் பற்றிய யோசனையின்றி சக குடிமக்களின் “சுகாதார பாதுகாப்பை” உறுதி செய்வதற்காக என்ற போர்வையில் முழுமையாகச் சரணடைந்திருக்கிறார்கள். அதன் மூலம் பொது சுகாதாரத்தை ஒரு தேசிய பாதுகாப்பு பிரச்சினையாக அரசுகளால் இலகுவில் மறுவரையறை செய்யத் இயலுமாயுள்ளது.

இலங்கை நிறைவேற்று அதிகாரத்துவத்தின் நீண்ட வரலாற்றைக் கொண்டுள்ளது 1978 ஆம் ஆண்டு ஐக்கிய தேசியக் கட்சியின் பிரதமராக இருந்த ஜே. ஆர். ஜெயவர்தனவினால் ‘நிறைவேற்று’ ஜனாதிபதி முறை உருவாக்கப்பட்ட போது அது அனைத்து அதிகாரமும் கொண்ட அலுவலகத்தை உருவாக்கியது. நிறைவேற்று அதிகாரம் மற்றும் சட்டமன்ற அதிகாரம் இரண்டையும் ஜனாதிபதி மையப்படுத்திய அதே வேளையில், பாராளுமன்ற அரசாங்கத்துடன் தொடர்புடைய மட்டுப்பாடுகளும் சமநிலையாக்கங்களும் அகற்றப்பட்டது. நீதித்துறையும் நிறைவேற்று அதிகாரத்தின் தலைவரான ஜனாதிபதியின் கட்டுப்பாட்டிலும் செல்வாக்கிலும் கொண்டுவரப்பட்டது.

2015 மற்றும் 2017 ஆம் ஆண்டுகளில் இரண்டு தடவைகள் நிறைவேற்றப்பட்ட ஜனாதிபதியின் அதிகாரங்களைக் குறைத்ததன் மூலம் இந்த அரசியலமைப்பு இன்னும் இலங்கையில் இயங்குகிறது. இலங்கையில் தோன்றிய முக்கிய சவால்களில் ஒன்று, கிட்டத்தட்ட ஒரே நேரத்தில், நிறைவேற்று அதிகாரத்தின் விளைவுகளை ஆராய்வதற்குக் கூட அரசியலமைப்பு சட்டத்தின் மரபு வழிகளின் போதாமையாகும். இலங்கையி பாராளுமன்ற ஜனநாயகத்திலிருந்து புதிய ஜனாதிபதி சர்வாதிகாரத்தை நோக்கிய மாற்றம் பெருந்தொற்றிற்கு 2020ம் ஆண்டு செப்டெம்பரில் அரசியலமைப்பின் 20வது திருத்தத்தினூடு உறுதியான வடிவத்தை எடுத்தது.

இங்கு 20வது திருத்தத்தின் இரண்டு முக்கிய அம்சங்கள் உள்ளன: (அ) மட்டுப்பாடுகள் மற்றும் சமநிலையாக்கங்கள் ஏதுமின்றி, பாராளுமன்றம், நீதித்துறை அல்லது பிற பொறுப்புக்கூறல் நிறுவனங்களில் இருந்து சுயாதீனமாக குடியரசுத் தலைவர் பதவியை அரச அதிகாரத்தின் மத்திய நிறுவனமாக மாற்றுதல்; மற்றும் (ஆ) பாராளுமன்றத்தை பெயரளவு சட்டமியற்றும் அமைப்பாக மாற்றி அதை ஜனாதிபதியின் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் செயல்பட வைத்தல். 1978 அரசியலமைப்பின் 19வது திருத்தத்திலிருந்து 20 வது திருத்தம் வரையிலான இலங்கையின் பாதையானது ஒரு பெரிய அரசியல் முரண்பாட்டை உள்ளடக்கியது. பலவீனமான ஜனநாயகத்தில் இருந்து நிறைவேற்று தலைமையிலான சர்வாதிகார அரசியல் ஒழுங்கிற்கு விரைவான மாற்றமாக அது இருந்தது.

நிறைவேற்று அதிகாரத்துவத்தின் இந்த அரசியல் மாதிரியானது, தற்போதுள்ள பாராளுமன்ற மற்றும் அமைச்சரவை அரசாங்கத்தின் கட்டமைப்போடு இணைந்திருத்தாலும் அரசியல் நிறுவனங்களின் படிநிலையில் அமைச்சரவைக்கு ஒதுக்கப்பட்ட பாத்திரம் குறைந்துவிடும். இது வளர்ந்து வரும் அரச-சமூக உறவுகளின் தன்மையை நிச்சயமாக மறுவரையறை செய்யும். இதன் படிநிலை வளர்ச்சியையே இலங்கையில் நாம் காண்கிறோம்.