பாராளுமன்றத் தேர்தல்-3: வாக்காளர் நடத்தையும் விருப்பங்களும்

இலங்கையின் எதிர்காலத்தைத் தீர்மானிக்கும் வாய்ப்பு இலங்கையர்களுக்கு எப்போதும் கிடைப்பதில்லை. அவ்வாறு கிடைக்கும் வாய்ப்புக்களை நாம் சரிவரப் பயன்படுத்தி வந்திருக்கிறோமா என்ற கேள்வியை நாம் ஒவ்வொருவரும் கேட்டாக வேண்டும். நாட்டின் சீரழிவுக்கு அரசியல்வாதிகளைக் குறை சொல்கிற நாமே, அந்த அரசியல்வாதிகளுக்கு வாக்களித்துத் தொடர்ச்சியாகப் பாராளுமன்றத்திற்கு அனுப்பியவர்கள். எனவே அரசியல்வாதிகள் மட்டும் நாட்டின் சீரழிவுக்குப் பொறுப்பாக இயலாது. சுதந்திரத்துக்குப் பிந்தைய ஒவ்வொரு அரசாங்கமும் மக்களை ஏய்த்துள்ளது. ஆனால் அவர்களால் தொடர்ச்சியாகப் பதவியில் இருக்க முடிந்துள்ளது. ஜ.தே.கவின் 17 ஆண்டுகால ஆட்சி, அதைத் தொடர்ந்த ஸ்ரீ.ல.சு.கட்சியின் நீண்டகால ஆட்சி என்பன இதற்கான உதாரணங்கள். இலங்கை வாக்காளரின் நடத்தை வினோதமானது. அதுவே இலங்கையின் சீரழிவுக்கான அடிப்படையாகும். இந்த நடத்தை இப்போது முக்கியமானதொரு புள்ளியில் நிற்கிறது. எதிர்வரும் தேர்தலில் என்ன நடக்கும் என்பது எல்லோரதும் எதிர்பார்ப்பாகும்.

ஒரு “வாக்காளருக்கும்”, “குடிமகனுக்கும்” இடையே உள்ள நுணுக்கமான வேறுபாட்டை அங்கீகரிப்பது, வாக்களிக்கும் முடிவுகளின் தர்க்கத்தைப் புரிந்துகொள்ள அனுமதிக்கிறது. ஜனநாயகத்தில், தேர்தலில் வாக்களிக்கத் தகுதியுடைய குடிமக்கள் அனைவரும் வாக்காளர்களாகக் கருதப்படுவார்கள். இருப்பினும், வெவ்வேறு கண்ணோட்டங்களின் பயன்பாடு குடிமகனுக்கும் வாக்காளருக்கும் இடையில் வேறுபாடுகளை வரைய அனுமதிக்கிறது. ஒரு குடிமகன், வாக்களிப்பதில் பங்கேற்க தகுதியுடையவர். அவர் தேர்தல் பிரச்சாரத்தின் மத்தியில் மட்டுமே வாக்காளராக மாறுகிறார்.  தேர்தல் பிரச்சாரம் ஏற்படுத்தும்  ஒரு சிறப்பு உளவியல் பிடிப்பு அல்லது கவர்ச்சியானது அடிப்படையில் குடிமகனை வாக்காளராக மாற்றுகிறது. இந்த நடத்தையை தென்னாசிய சமூகங்களில் நோக்கலாம். இதை ஆய்வாளர்கள் பின்வரும் உதாரணத்தின் மூலம் விளக்குகிறார்கள். அலுவலகத்தில் பணி புரியும் அமைதியான மனிதர் ஒருவர், மாலை வேலை முடிந்து களைத்து வரும்போது வழியில் உள்ள மதுக்கடையில் அமர்ந்து மதுவருந்தும் போது முற்றிலும் வேறு மனிதராக மாறி விடுகிறார். அவரது இயல்புக்கு முரணான நடத்தையை அவர் வெளிப்படுத்துவார். அதைப் போன்றதே குடிமக்கள் தேர்தல் பிரச்சாரங்களால் உந்தப்பட்டு வாக்காளராவது.

இலங்கையின் தேர்தலில் வாக்காளரின் நடத்தை சொல்லும் செய்தி யாதெனில், வாக்களிக்கும் முடிவின் தர்க்கம் அல்லது வாக்காளரின் தேர்தல் தேர்வின் பின்னணியில் உள்ள பகுத்தறிவு, தேர்தல் காலத்திலும், தேர்தல்கள் நடக்காத நேரத்திலும் வேறுபட்டிருக்கலாம். தேர்தல் காலங்களுக்கு வெளியே, மக்கள் குறைவான பக்கச்சார்பு கொண்டவர்களாக இருக்கிறார்கள். அம்மக்களின் பக்கச்சார்பு என்பது குறிப்பிட்ட சில விடயங்களுக்கு மட்டுப்படுத்தப்பட்டது. அது சமூக வாழ்வைப் பெரிதளவில் பாதிப்பதில்லை.

ஆனால் தேர்தல் அறிவிக்கப்பட்டவுடன் அமைதியான கிராமம் எப்படி வன்முறையாக மாறியது என்பதை பலர் ஆய்வுசெய்துள்ளனர். வுரலாற்றுரீதியான தேர்தல் வன்முறைகளின் தொடக்கப்புள்ளியாகவும் இது அமைந்துள்ளது. சூடுபிடித்த தேர்தல் பிரச்சாரத்தின் உச்சத்தில், கிராமங்கள் இரண்டு பரந்த முனைகளில் துருவப்படுத்தப்பட்டது. இந்த உளவியல் நிலையை மக்கள் “தேர்தல் காய்ச்சல்” (ඡන්ද උණුසුම) என்று குறிப்பிடுகின்றனர்.

தேசிய மற்றும் கிராமிய மட்டங்களில் தேர்தல் பிரச்சாரமானது, வாக்காளர்கள் தங்கள் தேர்தல் முடிவை எடுக்க எதிர்பார்க்கும் ஒரு குறிப்பிட்ட உளவியல் சூழலைத் தூண்டுவதை நோக்கமாகக் கொண்டது. பிரச்சாரம் செய்தல், கூட்டங்கள் நடத்துதல், விவாதங்கள், அலங்காரங்கள் மற்றும் வாக்காளர்களில் கட்சி செயல்பாட்டாளர்கள் காரணமாக இருக்கும் வன்முறை போன்ற நடவடிக்கைகள் வாக்காளர்களிடையே ஒரு குறிப்பிட்ட மனநிலையைத் தூண்டுகின்றன. வாக்காளர்கள் இந்த மனநிலைக்கு வந்தவுடன், மதம், சாதி, வர்க்கம் மற்றும் சித்தாந்தம் போன்ற சில அடையாளங்கள் மீதான பாசம் அல்லது பகைமையின் உள்ளார்ந்த உணர்வுகள் தூண்டப்படுகின்றன.

சூழ்நிலையும் தேர்தல் பிரசாரமும் அரசியலில் ஆர்வத்தை தூண்டுவதற்கு தூண்டுகோலாக செயல்படுகின்றன. இத்தகைய நிலைமைகளின் கீழ், அரசியல் ரீதியாக குற்றம் சாட்டப்பட்ட வாக்காளர்கள் மட்டுமல்ல, பொதுவாக அரசியலில் அலட்சியமாக இருப்பவர்களும் கூட கவனக்குறைவாக பாகுபாடு காட்டப்படுகிறார்கள். செயலற்ற குடிமக்கள் “வாக்காளர் மயக்கத்தில்” மூழ்கும்போது சுறுசுறுப்பாக மாறுகிறார்கள். ஒரு வாக்காளராக ஒரு நபரின் பகுத்தறிவும் தர்க்கமும் ஒரு குடிமகன் என்ற அவரது பகுத்தறிவிலிருந்து வேறுபடலாம் என்று இது அறிவுறுத்துகிறது. சில சமயங்களில், தேர்தல் கால சூழலுக்கு வெளியே, பின்னோக்கிப் பார்க்கும்போது, ஒரு வாக்காளர் என்ற முறையில் அவர் எடுக்கும் முடிவு பகுத்தறிவு மிக்கதாக இருக்காது. எனவே, வாக்களிக்கும் முறைகள் வாக்காளரின் பார்வையின் பின்னணியில் புரிந்து கொள்ளப்பட வேண்டும்.  ஒரு குடிமகனின் வாக்குத் தெரிவானது பகுத்தறிவுத் தேர்வாக இருக்க அவசியமில்லை.

ஒரு பிரதிநிதித்துவ ஜனநாயகத்தில், “ஒரு மனிதன் ஒரு வாக்கு” என்ற கொள்கையானது, வாக்களிக்கும் வயதில் உள்ள ஒவ்வொரு குடிமகனுக்கும் தேர்தலில் தனது சொந்த அரசாங்கத்தைத் தேர்ந்தெடுப்பதில் பங்களிக்க சம வாய்ப்பு உள்ளது என்று கருத்தை முன்வைக்கிறது. இருப்பினும், பெரும்பாலும் இது அவ்வாறு இல்லை. சமத்துவமின்மை மற்றும் சமூக மற்றும் அரசியல் ஓரங்கட்டுதல் இன்னும் ஆழமாக வேரூன்றியிருக்கும் இலங்கை போன்ற சமூகங்களில், ஒவ்வொரு குடிமகனும் தங்கள் பிரதிநிதிகளைத் தேர்ந்தெடுப்பதில் சமமான தாக்கத்தை ஏற்படுத்துவார்கள் என்பதற்கு எந்த உத்தரவாதமும் இல்லை. ரகசிய வாக்கெடுப்பு ஒரு வாக்காளரின் சுதந்திரமான தேர்வின் நடைமுறைச் சுதந்திரத்தை உறுதி செய்தாலும், நம்மைப் போன்ற சமூகங்களில் நடைமுறையில் வாக்காளரின் சுயாட்சிக்குத் தடையாக இருக்கும் பல ஓட்டைகள் உள்ளன. ஆதரவு ஜனநாயகத்தில், ‘ரகசிய வாக்கெடுப்பு’ அவ்வளவு ரகசியமாக இருக்காது. வாக்களிக்கும் முடிவின் தனிப்பட்ட சுயாட்சிக்கு சவால் விடும் இந்த செயல்முறை வீட்டில் இருந்தே தொடங்குகிறது. பெரும்பாலும் தேர்தல் தேர்வில் ஆண்களுடன் ஒப்பிடும்போது பெண்கள் குறைவான சுயாட்சியைக் கடைப்பிடிக்கின்றனர். இது ஆய்வுகளிலும் கிடைக்கக்கூடிய கணக்கெடுப்புத் தரவுகளிலும் தெளிவாகத் தெரிகிற விடயமாகும்.

2011 இல் (2010 பாராளுமன்றத் தேர்தலுக்கு ஒரு வருடத்திற்குப் பிறகு) நடத்தப்பட்ட ஒரு கணக்கெடுப்பு சிங்களக் குடும்பங்களின் வாக்களிப்பு முறைகளின் மீதான ஆழமான பார்வையை வழங்குகிறது. இந்தக் கணக்கெடுப்பு முடிவுகளின் படி, பெரும்பான்மையான குடும்ப உறுப்பினர்களின் வாக்களிப்புத் தேர்வுகள் ஒரே மாதிரியானவை. எவ்வாறாயினும், இந்த முறை சிங்கள சமூகத்திற்கே உரியது என்று எந்த வகையிலும் கூறப்படவில்லை. கணவனும் மனைவியும் எவ்வாறு தேர்தல் தேர்வை மேற்கொள்கிறார்கள் என்பதை அறிய, பதிலளித்தவர்களிடம் அவர்களது பெற்றோர்கள் தேர்தலில் எப்படி வாக்களித்தார்கள் என்று கேட்கப்பட்டது. மூன்றில் இரண்டு பங்கு சிங்கள வாக்காளர்கள் தங்கள் பெற்றோர் எப்போதும் அல்லது குறைந்த பட்சம் பெரும்பாலான நேரங்களில் ஒரே கட்சிக்கே தேர்தலில் வாக்களித்ததாகக் கூறியுள்ளனர். சுவாரஸ்யமாக, வாக்களிக்கும் விஷயத்தில், கணவன் அல்லது தந்தையாக (அல்லது பராமரிப்பாளராக) மட்டுமே பெண்ணின் முடிவை ஆண் பாதிக்கிறான், ஆனால் ஒரு சகோதரனாக அல்லது நண்பனாக அல்ல. எனவே, பெண்களின் வாக்களிப்புத் தெரிவில் ஆண்களின் இந்தச் செல்வாக்கு சிங்களக் குடும்ப அமைப்பின் ‘மதிப்புகள் மற்றும் நல்லொழுக்கங்கள்’ ஆட்சியின் விளைபொருளாகக் கருதப்படுமேயன்றி சமூகத்தின் பாலினம் தொடர்பான நடைமுறையாகக் கருதப்படாது. எனவே, “ஒவ்வொரு வாக்காளருக்கும் ஒரு வாக்கு” என்ற கருத்து, இலங்கை போன்ற சமூகத்தில் உள்ள மற்ற தீவிர காரணிகள் ஒருபுறம் இருக்க, குடும்பத்திற்குள் வாக்களிக்கும் நடைமுறைகளைப் பொறுத்தமட்டில் கூட உண்மைக்கு வெகு தொலைவில் உள்ளது.

சிங்களக் கிராமங்களில் சாதியமானது ஒரு சக்திவாய்ந்த அடுக்குமுறையாகத் தொடர்கிறது. தேர்தல் அரசியலில் அது எப்போதும் ஒரு முக்கிய காரணியாக இருந்து வருகிறது. சமூகத்தில் சாதி வேறுபாட்டின் தீவிரம் ஒவ்வொரு வாக்காளர்களுக்கும் மாறுபடும். இது வாக்காளர்களின் கொலனித்துவத்திற்கு முந்தைய மற்றும் காலனித்துவ வரலாறு, தற்போதைய சாதி அமைப்பு மற்றும் அந்த வாக்காளர்களின் தற்போதைய சமூக-பொருளாதார நிலைமைகள் போன்ற பண்புகளைப் பொறுத்தது. சாதி, சிங்கள சமூகத்தில் பேசவியலாத பொருளாகும். ஆனால் இன்றைய ஜனநாயகத்தில் சாதி இன்னும் ஒரு முக்கிய பங்கை வகிக்கிறது. இலங்கையின் பாராளுமன்ற மற்றும் உள்ளூராட்சி அரசியலில் சாதி மிகவும் முக்கியத்துவம் பெற்றுள்ளது. இலங்கையின் தேர்தல் அரசியலின் கடந்த அரைநூற்றாண்டு கால வரலாற்றை எடுத்துப்பார்த்தால் ஒரு உண்மை விளங்கும்.  எந்த ஒரு பெரிய கட்சியும் அப்பகுதியில் உள்ள எண்ணிக்கையில் ஆதிக்கம் செலுத்தும் சாதியைச் சேர்ந்த ஒருவரல்லாத பிற சாதி வேட்பாளரை முன் நிறுத்தத் துணிவதில்லை. தேர்தல் அரசியலில் சாதியின் பங்கு இன்னும்; வலுவாக உள்ளது ஆனால் கடந்த தசாப்தத்தில் அதன் வெளிப்படும் வடிவங்கள் மாறியுள்ளன.

சுதந்திரம் பெற்றதில் இருந்து, இலங்கை அரசில் மேற்கொள்ளப்பட்ட சீர்திருத்தங்களானவை, அரசின் தன்மையையும் குடிமக்களுடனான அதன் உறவுகளையும் வரையறுக்கும் ஒரு பாதையை பின்பற்றி வருகிறது. இலங்கையில் உள்ள அரச-சமூக உறவுகளின் தனித்தன்மைகளில் இருந்து தனிமையாகவும் சுயாதீனமாகவும் ‘தேர்தல் பங்கேற்பு’ மற்றும் ‘பிரஜையின் தேர்தல் தெரிவு’ போன்ற சொற்களை நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். அதற்கு சுதந்திரத்திற்குப் பிந்தைய இலங்கையில் அரச-சமூக உறவுகளின் தன்மை குறித்து நோக்க வேண்டும். அதில் ஜனநாயகம் எவ்வாறு செயல்பட்டது, வாக்களிக்கும் முடிவுகள் எவ்வாறு எடுக்கப்பட்டன போன்றவற்றில் கவனம் செலுத்தப்பட வேண்டும்.

சர்வசன வாக்குரிமையானது இலங்கையில் சுதந்திரத்திற்கு 17 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு 1931 இல் வழங்கப்பட்டது. 1948 இல் சுதந்திரம் பெற்றபோது, கொலனித்துவ அரசு அரசியல் கட்சிகள், நிர்வாக அமைப்புகள் மற்றும் அரசியலில் வெகுஜன பங்கேற்புடன் தாராளவாத ஜனநாயகமாக மாற்றப்பட்டது. பெரும்பாலான கொலனித்துவத்திற்குப் பிந்தைய அரசுகளைப் போலவே, இலங்கையிலும் அரசியல் மாற்றம் சமூக மாற்றத்திற்கு முந்தியது. ஒருபுறம், உடனடியான கொலனித்துவத்துக்கு பிந்தைய காலம் (1948-1956) இலங்கையில் மேற்கத்திய பாணி ஜனநாயக நிறுவனங்கள் மற்றும் சிவில் சமூக அமைப்புகளின் வெற்றிகரமான இடமாற்றத்தைக் கண்டது.

மறுபுறம், வேலைகள், விவசாயப் பலன்கள் மற்றும் வாழ்வாதாரத்திற்கான பிற வளங்களை வழங்குவதோடு, சுகாதாரம், வீட்டுவசதி, கல்வி மற்றும் சில சமூகப் பாதுகாப்பு ஆகியவற்றை உள்ளடக்கிய ஒரு விரிவான மற்றும் சிக்கலான நலன்புரி நடவடிக்கைகளால் அரசு சுமைகளை எதிர்கொண்டது. இருப்பினும், இந்த கனமான நலத்திட்டங்கள் (மீண்டும்) குடிமக்களிடையே சமத்துவமின்மையை உருவாக்கியது. ஏனெனில் நலன்புரி ஒதுக்கீடுகள் பெரும்பாலும் பாரபட்சமான செயல்முறைகள் மூலம் செய்யப்பட்டன. கிராமத் தலைவர், (பின்னர் கிராம அலுவலர்) போன்ற கீழ்மட்ட அதிகாரத்துவத்தினர், இந்த சலுகைகளை விநியோகிப்பதில் அதிக விருப்புரிமையைப் பெற்றனர். சமூக சேவைகள் மற்றும் வறுமை ஒழிப்பு நலன்களை வழங்குவதில் அவர்கள் வகித்த முக்கிய பங்கு இந்த கீழ்மட்ட அதிகாரிகளிடையே பரவலான ஊழலுக்கு பங்களித்துள்ளது. இந்த வழியில், ஒரு விவசாய சமுதாயத்தில் தனிப்பட்ட செல்வத்தின் அடிப்படையில் ஏற்கனவே நடைமுறையில் உள்ள கொண்டோர் – கொடுத்தோர் உறவுகள் படிப்படியாக அரச வளங்களை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஒரு ஆதரவான அமைப்பாக மாற்றப்பட்டது. 1930களில் தோன்றிய இந்த நலன்புரி கொள்கை ஆட்சியானது, சர்வசன வாக்குரிமையுடன் இணைக்கப்பட்ட பிரதிநிதித்துவ அரசாங்கத்தின் விரிவாக்கத்துடன் இப்போது இருக்கும் கொண்டோர் – கொடுத்தோர் உறவுகளுக்கு பங்களித்துள்ளது.

1956 ஆம் ஆண்டு முதல் அரசியல் தலைமைத்துவத்தின் சமூகத் தளங்களை இடைத்தரகர்களுக்கு விரிவுபடுத்துவதும், மேலும் இரு கட்சிப் போட்டியாக மாற்றுவதும், அரச சீர்திருத்தத்துடன் இணைந்து, தேர்தல் அரசியலில் கொண்டோர் – கொடுத்தோர்  உறவுகளின் பங்கை குறிப்பிடத்தக்க அளவில் அதிக நுட்பத்துடன் விரிவாக்குவதற்கு பங்களித்தது. பல ஆண்டுகளாக, பொதுநலத் திட்டங்கள் மிகவும் பயனுள்ள அரசியல் கருவிகளாக மாற்றம் பெற்றன. இவை இரண்டு விடயங்களைச் செய்தன. முதலாவது விரிவானதும் பயனுள்ளதுமான சமூகநல அரசுக்குரிய திட்டங்களைச் சிதைத்தன. இரண்டாவது, எஞ்சியிருந்த சமூகநலத் திட்டங்களையும் அரசியல்மயமாக்கியது.

சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு தேசிய அரசியலின் மையமாக மாறிய முக்கிய அரசியல் கட்சிகள், கிராமப்புற வாக்காளர்களின் ஆதரவைச் சார்ந்து தம் பலத்தைக் கட்டமைப்பதற்கு  இதைப் பயன்படுத்தின. ஊதாரணமாக கிராமப்புற மக்கள் தங்கள் பல்வேறு தேவைகளை நிறைவேற்றுவதற்கு அரசின் ஆதரவை சார்ந்திருக்க வேண்டிய நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டனர். அரசியல் கட்சிகள் அவர்களின் சொந்த நன்மை கருதி இதை உணர்வுபூர்வமாகப் பயன்படுத்திக் கொண்டன. கொண்டோர் – கொடுத்தோர் உறவுகள், நலன்புரி நலன்களுக்கான அணுகலை அனுமதிக்கும் அதே வேளையில், வரம்பற்ற அரச வளங்களுக்கான அணுகலையும் வழங்கியது. சமூகநலத்திட்டங்களின் வழிப்பட்டு வழங்கப்பட்ட பொருட்கள் மற்றும் சேவைகள் வாக்காளர்கள் அல்லது கிராமத்தில் உள்ள அரசியல் வலையமைப்பின் மூலம் வாக்குகளைப் பெறுவதற்கான அவர்களின் திறனை அதிகப்படுத்துவதன் மூலம் விநியோகிக்கப்பட்டது. செயல்பாட்டில் பல்வேறு மட்டங்களில் உள்ள அரசியல் அரங்காடிகள் அதிகாரத்துவத்தை கட்டுப்படுத்தும் திறனைக் கொண்டிருந்தனர். அதன் மூலம் அவர்கள் அரசின் அதிகாரத்தை துண்டாடுகின்றனர்.

இது உள்ளூர் அரசியல் தேவைகளுக்கு ஏற்ப அரசாங்கக் கொள்கைகளின் விளைவுகளை வடிவமைத்தது. மேலும் சட்டத்தின் நேரடியான பயன்பாட்டைக் குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்தியது. அதன் கொலனித்துவ அரசாங்கத்திடமிருந்து நாடு பெற்ற ஒப்பீட்டளவில் தன்னாட்சி மற்றும் அரசியல் ரீதியாக சுதந்திரமான நிர்வாகத்துறை ஆகியவற்றை மெதுமெதுவாக இழக்கத் தொடங்கியது. கொலனித்துவத்துவத்திற்கு பிந்தைய அரச சீர்திருத்தங்களின் கீழ் அரச நிர்வாகத்துறை அதன் சுதந்திரமான தன்மையை தொடர்ந்து இழந்தது. நிர்வாகத்துறையானது அரச தலையீட்டிற்கு உட்பட்டதாகவும் சுதந்திரமாகவும் நீதியாகவும் செயற்பட இயலாததாயும் மாறியது.  மேலும் அது அதிகாரத்தில் உள்ள அரசியல் தலைமைக்கு நிறுவனரீதியாக அடிபணிந்து இருக்கிறது. ஒருபுறம், அரச நிர்வாகத்தின் வினைத்திறன் குறைந்து தொடர்ச்சியான அரசியற் தலையீடுகளின் விளைவாக  திறமையற்ற, மந்தமான நிறுவனம் என்ற பொதுக்கருத்தை உருவாக்கியது. மறுபுறம், நிர்வாகத்துறையானது  நேரடி அரசியல் மற்றும் ஆட்சிக் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் கொண்டுவரப்பட்டது.

சாதாரண குடிமகன் ஒருவன் உள்ளூராட்சி மன்ற அதிகாரியை நேரடியாக அணுகி தெரு விளக்கை மாற்றவும், வடிகால் அமைப்பை சரிசெய்யவும் அல்லது சேதமடைந்த சுற்றுப்புற சாலையை சரிசெய்யவும் கோர முடியும். ஆனால் மக்கள் பொதுவாக உள்@ர் அரசியல்வாதிகளின் உதவியையும் மத்தியஸ்தத்தையும் பெற விரும்புகிறார்கள். ஏனெனில் அவர்களின் செயல்திறன் நிரூபிக்கப்பட்டுள்ளது. ஏனெனில் அதிகாரிகள் அரசியல்வாதிகளுக்கு அடிபணிந்தவர்கள் மட்டுமல்ல, அவர்களும் பெரும்பாலும் அரசியல்வாதிகளின் ஆதரவாளர் வலைப்பின்னல்களின் பயனாளிகள். அரச நிறுவனங்களின் நடைமுறைகளில் வெளிப்படைத்தன்மை இல்லாமை,  அவற்றின் கடுமையான நடைமுறை விதிமுறைகள், வினைத்திறனின்மை ஆகியன குடிமக்களை, குறிப்பாக ஏழைகள் மற்றும் பின்தங்கியவர்கள், அரசியல் அரங்காடிகளிடம் மத்தியஸ்தம் பெற தூண்டுகிறது. எனவே, இந்த அரசியல் அரங்காடிகள் பல்வேறு அரச நிறுவனங்களின் அன்றாட நடவடிக்கைகளில் தீவிரமாக ஈடுபடுவதை நாம் காணமுடிகிறது. பெரும்பான்மையான மக்களின் தேவைகள் மற்றும் அபிலாஷைகளுக்கு இடையே எப்போதும் விரிவடைந்து வரும் இடைவெளி மற்றும் அவர்களுக்குக் கிடைக்கக்கூடிய வரையறுக்கப்பட்ட வாய்ப்புகள், தனிப்படுத்தலுக்கான கோரிக்கையைத் தூண்டியது. இதையே அரசியல்வாதிகள் தேர்தல்களில் பயன்படுத்துகிறார்கள். வாக்காளரின் விருப்புகளை இவையே பெரும்பாலும் தீர்மானிக்கின்றன.

கடந்த ஒரு தசாப்தகாலத்தில் இலங்கையின் வாக்களிப்பில் பல ஜனநாயக மாற்றங்கள் ஏற்பட்டுள்ளன. குறிப்பாக பாரம்பரிய கட்சிகளுக்கு மாற்றான கட்சிகளுக்கும் வாக்களிக்கும் மனநிலை ஓரளவு வளர்ந்துள்ளது. அதன் தொடர்ச்சிதான் அனுரகுமாரவின் தேர்தல் வெற்றி. அதேவேளை தேர்தல் வன்முறைகள் பெருமளவு குறைந்துள்ளன. தேர்தல்களின் மக்களின் பங்களிப்பும் கணிசமானதாகவே உள்ளது. இம்முறை “மாற்றம்” குறித்த எதிர்பார்ப்பு இலங்கை வாக்காளர்களின் மனநிலையில் விருப்புகளில் எவ்வாறான மாற்றத்தைக் கொண்டுவரும் என்பதைப் பொறுத்திருந்து பார்க்கலாம். வழமைபோல இலங்கை மக்கள் “பேச்சுப் பல்லக்கு, தம்பி கால்நடை” போலத்தானா என்பதை நவம்பர் 14 தீர்மானிக்கும்.